هیچ عشقی شادکام نیست

متن شعر

برای آدمیزاد، هیچ داشته ای جاودانه نیست
نه نیرویش، نه ضعفش و نه دلبستگی هایش.
هنگامی که به خیال خود آغوش بر گشوده
سایه اش نقش یک صلیب می بندد.
آن هنگام که می پندارد 
خوشبختی را در آغوش گرفته 
زیر فشار بازوانش، دارد آن را خرد می کند.
زندگی انسان گسست غریب و دردناکی است.
هیچ عشقی شادکام نیست.

زندگی بشر شبیه سربازان بی سلاحی است 
که برای سرنوشتی دیگر 
رخت بر تن شان پوشانده اند.
بیدارباش سحر به چه دردشان می خورد؟ 
هنگامی که شبانگاه ، بی سلاح و سرگردانند. 
این واژه ها را به زبان آورید: زندگی من،
و اشک های تان را فرو خورید.
هیچ عشقی شادکام نیست.

عشق زیبای من، 
نازنین عشق من، 
پاره ی تنم،
مانند پرنده ای زخمی،
تو را در وجودم، با خودم می کِشم.
دیگران ، بی آن که بدانند
گذران ما را تماشا می کنند
و پس از من، 
واژه های به هم بافته ام را تکرار می کنند.
آن ها نیز، محو چشمان درشت تو بودند 
که ناگهان هلاک شدند.
هیچ عشقی شادکام نیست.

تا رسم زندگی را  بیاموزیم
خیلی دیر شده است.
بگذار، در دل شب، 
دل های مان یک صدا بگریند.
برای هر ترانه کوچک… چه شور بختی  که نباید !
برای هر لرزش قلب… چه افسوس ها که نباید!
برای هر نغمه ی گیتار… چه مویه ها که نباید!
هیچ عشقی شادکام نیست.

هیچ عشقی نیست که با درد همراه نباشد
هیچ عشقی نیست که آسیب نرساند
هیچ عشقی نیست که پژمرده نسازد
و  چنین است، عشق میهن
هیچ عشقی نیست که بی اشک زنده بماند
هیچ عشقی شادکام نیست
اما، چنین است، عشق من و تو.